Έχοντας το θλιβερό "προνόμιο" να κάνω την πρώτη επαφή με ανθρώπους που μόλις απολύθηκαν, πολλές φορές επιχείρησα να καταλάβω, για ποιό λόγο έγινε αυτό το σύστημα που έχουμε, από τι κακά μας προστάτευσε και πόσα λίγα καλύπτει ειδικά σήμερα, προβληματίστηκα πάρα πολύ, αγανάκτησα, απογοητεύτηκα.
Πόσο προοδευτικοί είμαστε τελικά, ταμπουρωμένοι πίσω από ένα σύστημα 100 ετών [Ν. 2112/1920].
Τότε δεν υπήρχε ΟΑΕΔ, επίδομα ανεργίας, η οικογένεια ζούσε με ένα μισθό και αν χάνονταν...
Είναι δίκαιο να παίρνει το ίδιο επίδομα ανεργίας ένας άγαμος με έναν απολυμένο που ζει μια 4μελή οικογένεια; ένας 35άρης με έναν 55άρη; Ένας που 20 χρόνια δούλευε σερί και συνεισέφερε στον ΟΑΕΔ με έναν που κάθε δύο χρόνια βγαίνει στην ανεργία;
Από την άλλη είναι λογικό να περιμένουμε ο εργοδότης να αποδέχεται το γεγονός να δώσει 20 μισθούς, δίχως να καταφύγει σε τρυκ, από το λιγότερο ανώδυνο [προειδοποίηση] μέχρι το πιό αναίσχυντο [μήνυση για δήθεν δυσφήμιση λόγω προσφυγής στην επιθεώρηση εργασίας] όπου χάνεται και το επίδομα ανεργίας!
Είναι το ίδιο μιά απόλυση για περικοπή προσωπικού, με μία απόλυση εργαζόμενου με πάρα πολύ χαμηλή επίδοση;
Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις διαβούλευσης για ομαδικές απολύσεις; Περιπτώσεις εξέτασης εναλλακτικών διατήρησης θέσεων εργασίας σε επιχείρηση με σχεδιαζόμενη μεγάλη περικοπή προσωπικού;
Μήπως έφτασε ώρα η ώρα να κοινωνικοποιήσουμε το δίκαιο της απόλυσης;
Να γίνει ο ΟΑΕΔ ο φορέας ουσιαστικού ελέγχου της απόλυσης;
Να γίνει "λογαριασμός απασχόλησης" όπου θα πηγαίνει ένα μεγάλο μέρος της αποζημίωσης απόλυσης, που να δίνει "επικουρικό επίδομα ανεργίας".
Ο εργοδότης θα καταβάλει σε μικρές δόσεις στον ΟΑΕΔ την αναλογία της αποζημίωσης απόλυσης που θα πάει στον ΟΑΕΔ, σε βάθος χρόνου.
Αντίστοιχα αποζημίωση απόλυσης θα καταβάλλεται σε κάθε εργαζόμενο με εργασία για περισσότερο από ένα έτος στον ίδιο εργοδότη, άσχετα αν χαρακτηρίζεται ορισμένου χρόνου ή έργου, εφόσον έχει την ίδια θέση και αντικείμενο, έστω και με μικρά διαλείμματα.
Μιλώντας από τη σκοπιά της αριστεράς, είναι εντελώς απαράδεκτο να μην υπάρχει τίποτα στον ορίζοντα, πέρα από μπαλώματα, του ήδη αναχρονιστικού πλαισίου.
Κάτι πρέπει ν' αλλάξει και μάλιστα σύντομα.
Πόσο προοδευτικοί είμαστε τελικά, ταμπουρωμένοι πίσω από ένα σύστημα 100 ετών [Ν. 2112/1920].
Τότε δεν υπήρχε ΟΑΕΔ, επίδομα ανεργίας, η οικογένεια ζούσε με ένα μισθό και αν χάνονταν...
Είναι δίκαιο να παίρνει το ίδιο επίδομα ανεργίας ένας άγαμος με έναν απολυμένο που ζει μια 4μελή οικογένεια; ένας 35άρης με έναν 55άρη; Ένας που 20 χρόνια δούλευε σερί και συνεισέφερε στον ΟΑΕΔ με έναν που κάθε δύο χρόνια βγαίνει στην ανεργία;
Από την άλλη είναι λογικό να περιμένουμε ο εργοδότης να αποδέχεται το γεγονός να δώσει 20 μισθούς, δίχως να καταφύγει σε τρυκ, από το λιγότερο ανώδυνο [προειδοποίηση] μέχρι το πιό αναίσχυντο [μήνυση για δήθεν δυσφήμιση λόγω προσφυγής στην επιθεώρηση εργασίας] όπου χάνεται και το επίδομα ανεργίας!
Είναι το ίδιο μιά απόλυση για περικοπή προσωπικού, με μία απόλυση εργαζόμενου με πάρα πολύ χαμηλή επίδοση;
Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις διαβούλευσης για ομαδικές απολύσεις; Περιπτώσεις εξέτασης εναλλακτικών διατήρησης θέσεων εργασίας σε επιχείρηση με σχεδιαζόμενη μεγάλη περικοπή προσωπικού;
Μήπως έφτασε ώρα η ώρα να κοινωνικοποιήσουμε το δίκαιο της απόλυσης;
Να γίνει ο ΟΑΕΔ ο φορέας ουσιαστικού ελέγχου της απόλυσης;
Να γίνει "λογαριασμός απασχόλησης" όπου θα πηγαίνει ένα μεγάλο μέρος της αποζημίωσης απόλυσης, που να δίνει "επικουρικό επίδομα ανεργίας".
Ο εργοδότης θα καταβάλει σε μικρές δόσεις στον ΟΑΕΔ την αναλογία της αποζημίωσης απόλυσης που θα πάει στον ΟΑΕΔ, σε βάθος χρόνου.
Αντίστοιχα αποζημίωση απόλυσης θα καταβάλλεται σε κάθε εργαζόμενο με εργασία για περισσότερο από ένα έτος στον ίδιο εργοδότη, άσχετα αν χαρακτηρίζεται ορισμένου χρόνου ή έργου, εφόσον έχει την ίδια θέση και αντικείμενο, έστω και με μικρά διαλείμματα.
Μιλώντας από τη σκοπιά της αριστεράς, είναι εντελώς απαράδεκτο να μην υπάρχει τίποτα στον ορίζοντα, πέρα από μπαλώματα, του ήδη αναχρονιστικού πλαισίου.
Κάτι πρέπει ν' αλλάξει και μάλιστα σύντομα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου