Απόλυση από το σύνδικο

Σαυτά τα 10 χρόνια κρίσης η χώρα μας κατάφερε [!] να μην αποκτήσει το απλούστερο: Ένα σύγχρονο ενιαίο δίκαιο της αφερεγγυότητας, όπου καταχρεωμένα νοικοκυριά, αγρότες κι επιχειρήσεις, θα έμπαιναν έγκαιρα σε ένα δίχτυ εποπτευόμενης προστασίας από τους πιστωτές μέχρι την τελική λύση, με ή χωρίς διάσωση θέσεων εργασίας [όλων ή μερικών] πώληση της επιχείρησης ή των ξεχωριστών περιουσιακών της στοιχείων, με ή χωρίς αναδοχή ευθύνης για τα χρέη της [πάλι ολική ή μερική]. Κάπου εκεί θα αντιμετωπίζονταν και η επίσχεση εργασίας, αφού καθυστέρηση αποδοχών πάνω από δύο μήνες, μόνο αφερεγγυότητα μπορεί να σημαίνει.
Η κατάρα που βαραίνει αυτόν το τόπο είναι τόσο βαριά, που ένας φιλελέδικος νόμος, που έβαζε παραπτωχευτικό δίκαιο από το παράθυρο, γνωστός σαν "νόμος Δένδια" [Ν. 4307/2014] πέρασε στο ντούκου και ταλαιπωρεί ακόμη τους εργαζόμενους του ΔΟΛ, όπου τα λεφτά δόθηκαν από το Μαρινάκη και την ALFA BANK, αλλά αυτοί ακόμη δεν πήραν τις αποζημιώσεις απόλυσής τους και έχουν ακόμη δρόμο...
Το να χάνεις τη δουλειά σου και να παίρνεις αποζημίωση απόλυσης, δεν είναι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί, υπάρχουν και χειρότερα: Να σου χρωστάει ο εργοδότης 5-6 μήνες μισθούς, να βαράει κανόνι, να σε απολύει ο σύνδικος [ο ειδικός εκκαθαριστής στο ΔΟΛ] και να μπαίνουν μπροστά οι τράπεζες, αν και όταν ρευστοποιηθεί η περιουσία της επιχείρησης, να παίρνουν το 2/3, κι εσύ να "παίζεις" στο μισό των 2/3 του 1/3, αφού στο άλλο μισό πάει ο ΕΦΚΑ [στο 12,5% επί του συνόλου δηλαδή]!
Στην Ελλάδα των θαυμάτων, πτωχεύουν οι επιχειρήσεις, αλλά πλουτίζουν οι επιχειρηματίες που τις πτώχευσαν. Δεν υπάρχει ουσιαστικός έλεγχος οικονομικής συνευθύνης του ... πτωχού επιχειρηματία. Οι μέτοχοι των Φολί-Φολί πάνε με το αμερικάνικο δίκαιο να βρούνε άκρη, όπως και οι καταθέτες των κυπριακών τραπεζών για το κούρεμα που υπέστησαν στις άνω των 100.000 ευρώ αποταμιεύσεις τους.
Να εξηγούμαστε: Στην Ελλάδα ούτε κατά διάνοια να υπάρξει ενιαία και σοβαρή προσπάθεια που να καλύπτει τα στοιχειώδη, μόνο σε επίπεδο Ε.Ε. και αν...
Στο μεταξύ οι ξένοι μας πήρανε χαμπάρι. Τα διεθνή ομολογιακά δάνεια των επιχειρήσεων, μας τελείωσαν. Μεγάλη ελληνική πολυεθνική εισηγμένη στο χρηματιστήριο, "τσίμπησε" διεθνές ομολογιακό δάνειο 120 εκατομ. δολ. και "δάγκωσε" αμερικάνικες τράπεζες κλπ. Όταν πήγαινε για κλείσιμο, ζήτησαν οι ξένοι δανειστές να εξαγοράσει η ΕΤΕ το δάνειο στο ... ένα τοις εκατό [1%] της αξίας του και η ΕΤΕ που είχε μεσολαβήσει για το δάνειο και είχε αξιολογήσει την περιουσία της δανειολήπτριας ότι υπερ-κάλυπτε το δάνειο, αρνήθηκε! Τώρα έμαθαν τα αμερικανάκια το μάθημά τους, ξέρουν ότι τους πουλάμε φούμαρα. Να ένας λόγος που μπορεί να αλλάξει κάτι στο ζήτημα: Να σουλουπώσει τη στραπατσαρισμένη διεθνή εικόνα μας στον τομέα των επιχειρήσεων και της αξιοπιστίας της εποπτείας τους.
Φυσικά οι εργαζόμενοι, βλέποντας σιγά-σιγά ότι δεν θα παίρνουν ούτε τα δεδουλευμένα, τους σε μελλοντική επικείμενη πτώχευση, θα κονταίνουν το σκοινί και σε 2-3 μήνες θα κάνουν μαζικά επίσχεση εργασίας, οπότε θα στέλνουν την επιχείρηση στα τάρταρα. Δεν το κάνουν ακόμη γιατί ο ΟΑΕΔ, θεωρεί εντελώς αυθαίρετα ότι η επίσχεση εργασίας ισχύει στο διηνεκές, με εντελώς γελοία επιχειρήματα [ναι ακόμη και τώρα] και υποχρεώνει τους εργαζόμενους να λύσουν δικαστικά τη σύμβαση εργασίας τους, αλλιώς δεν ξαναπαίρνουν επίδομα ανεργίας, όσους εργοδότες κι αν αλλάξουν από τότε και μετά...
Η επιχείρηση που λειτουργεί κανονικά έχει διοικητικό συμβούλιο κι εποπτικό συμβούλιο, αν είναι εισηγμένη έχει και την επιτροπή κεφαλαιαγοράς. Αν πτωχεύσει έχει μόνο ένα σύνδικο με τυπική δικαστική εποπτεία. Είχε κι επιτροπή πιστωτών για ένα διάστημα, αλλά καταργήθηκε [καλύτερα μη ρωτάτε πότε, αν είστε με το ΣΥΡΙΖΑ]. Με το νόμο Δένδια η δικαστική εποπτεία γίνεται ακόμη πιό υποτυπώδης...
Στην σοσιαλδημοκρατική Ευρώπη, αναπτύχθηκε η ιδέα της συμμετοχής των εργαζομένων στη διοίκηση των επιχειρήσεων, δεν προχώρησε, δεν λειτούργησε, θα μπορούσε όμως να εκλέγουν οι εργαζόμενοι εκπροσώπους τους στο εποπτικό συμβούλιο, στη λογική του εργατικού ελέγχου και να επωμίζονται ουσιαστικά καθήκοντα, όταν η επιχείρηση περιπέσει  σε καθεστώς αφερεγγυότητας, στη θέση του ΔΣ. Δεν θα μπορούσαν; Υπάρχει άλλος μηχανισμός ελέγχου; Δεν πρέπει να υπάρχει;