Ατομικό εργατικό δίκαιο =>κοινωνικό εργατικό δίκαιο.

Όταν με απολύει ο εργοδότης μου γιατί έληξε η σύμβασή μου και δεν μου την ανανεώνει, πηγαίνω στον ΟΑΕΔ να πάρω επίδομα ανεργίας. Ο ΟΑΕΔ δεν εξετάζει αν έχασα νόμιμα τη θέση εργασία μου και αν -κάνω το λάθος να- αποκαλύψω στον ΟΑΕΔ ότι διεκδικώ τη θέση εργασίας μου, ο ΟΑΕΔ μπορεί να αναστείλει την καταβολή του επιδόματος ανεργίας, ώσπου να περάσει η τρίμηνη προθεσμία προσβολής της απόλυσης, ή να με βάλει να κάνω υπεύθυνη δήλωση, ότι δεν θα κάνω αγωγή.

Όταν ο εργοδότης δεν με πληρώνει 2-3 και περισσότερους μήνες, μπορώ να κάνω επίσχεση, να πάρω το επίδομα ανεργίας [λέγεται ειδικό βοήθημα αλλά είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα] όμως εγώ εξακολουθώ να είμαι δεσμευμένος με τον εργοδότη μέχρι να το αποφασίσει το δικαστήριο ότι είχα -και άσκησα νόμιμα- δικαίωμα να λύσω τη σύμβαση εργασίας με υπαιτιότητα του εργοδότη μου. Ακόμη και αν κάνω εξώδικη που να ανακαλώ την επίσχεση, αυτό δεν είναι αρκετό στον ΟΑΕΔ, που μάλλον δε βλέπει με καλό μάτι την επίσχεση εργασίας, ακόμη και αν αποδεικνύεται περίτρανα ότι δεν είναι εικονική και είναι απόλυτα δικαιολογημένη.

Όταν χάσω τη δουλειά μου και ο εργοδότης δεν μου δίνει την αποζημίωση γιατί με απέλυσε, πρέπει να κάνω αγωγή, να βγει απόφαση, να την εκτελέσω με κατάσχεση κλπ και αν βρω χρήματα, να εισπράξω καθυστερημένα την αποζημίωσή μου ή να ζητήσω να ακυρωθεί η απόλυσή μου και να έχω λαμβάνειν μισθούς υπερημερίας για κάμποσο χρονικό διάστημα. Αλλά και όταν πάρω αυτή την αποζημίωση, οικειοθελώς ή με δικαστικό αγώνα, αν είμαι εργατοτεχνίτης θα πάρω ψίχουλα. Αν θεωρηθώ υπάλληλος και δούλευα πολλά χρόνια, θα εισπράξω ένα σεβαστό ποσό με πολλά μηνιάτικα, άσχετα αν βγω αμέσως δουλειά, αν έχω οικογένεια κλπ. Αν τυχόν δούλευα μεν πολλά χρόνια στον ίδιο εργοδότη, αλλά με διαδοχικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου, όταν λήξει η σύμβασή μου, εγώ δεν θα πάρω ούτε ένα ευρώ αποζημίωση, εκτός αν δικαστικά … κλπ κλπ.

Όλα αυτά έχουν ενταχθεί χρόνια τώρα στην καθημερινότητα μας και δεν μας ξενίζουν, απλά μας εξοργίζουν όταν τα υποστούμε, ωστόσο κόμματα και συνδικάτα, δεν φαίνεται να έχουν κάνει κάποια πιο σοβαρή επεξεργασία, πως θα ισορροπήσουν τα πράγματα δίχως αυτά τα ανισόρροπα.

Υπάρχει βέβαια και ο καταγγελτικός  πολιτικός και συνδικαλιστικός λόγος, που μένει μόνο στην καταγγελία του πλαισίου και της –σκόπιμης- αναποτελεσματικότητας του, όπως υπάρχει και η [πολιτική και κοινωνική] συντήρηση, που βλέπει την ανάγκη βελτίωσης του πλαισίου, αλλά πάντα στην ίδια κατεύθυνση, το ατομικό εργατικό δίκαιο και τις ισορροπίες του, εν οις και το δίκαιο του ισχυρότερου, εδώ το δίκαιο του εργοδότη.

Υπάρχει μεταρρυθμιστικός λόγος;

Αρθρώνεται πρόταση που να βλέπει το εργατικό δίκαιο σαν κοινωνικό εργατικό δίκαιο, με άμεση εμπλοκή του κράτους, στην προβληματική εργασιακή σχέση γενικά και το δίκαιο της απόλυσης ειδικά;

Δεν έχω διαπιστώσει κάτι τέτοιο και αν υπήρχε, κάτι θα είχα διαπιστώσει!

Πρέπει να υπάρχει μια συνολική κατεύθυνση λύσης των επιμέρους προβλημάτων με άξονα το κοινωνικό και όχι το ατομικό εργατικό δίκαιο;

Προφανώς ΝΑΙ. Εκεί μπορεί να βρεθούν απαντήσεις στα υπαρκτά προβλήματα, αφού το πρόβλημα στην ουσία είναι ένα και μόνο:

Ο εργαζόμενος που προσπαθεί να συντηρήσει τον εαυτό του και την οικογένειά του με ότι κερδίζει με την εργασία του, είναι εντελώς ακάλυπτος αν χάσει τη δουλειά του ή καθυστερεί υπερβολικά την πληρωμή του ο εργοδότης του. Η οικογένειά του θα περιέλθει σε στερήσεις, αν αφεθεί στο επίδομα του ΟΑΕΔ ή στο μισθό του/της συζύγου.

Πως ασφαλίζεται ο εργαζόμενος και η οικογένειά του, αν χάσει τη δουλειά του; Τι γίνεται αν είναι εργατοτεχνίτης χαμηλής ειδίκευσης και η θέση εργασίας του έχει μικρή ζήτηση και μεγάλη προσφορά φθηνής εργασίας;

Φυσικά δεν μου διαφεύγει ότι στον καπιταλισμό και η εργασία είναι εμπόρευμα, υπάρχει προσφορά και ζήτηση κλπ., αλλά ακόμη και οι πολιτικές συντήρησης του συστήματος, αντιλαμβάνονται ότι η εργασία δεν είναι ένα οποιοδήποτε εμπόρευμα…

Γιατί άραγε όταν χάνω τη δουλειά μου υπό συνθήκες αμφίβολης νομιμότητας, να είναι μόνο δικό μου πρόβλημα να προσφύγω στα δικαστήρια και όχι του ΟΑΕΔ, που από αυτή την προβληματική απόλυση, αναγκάστηκε να με επιδοτήσει; Γιατί να μην προβλέπεται να μπορώ να εκχωρήσω στον ΟΑΕΔ αυτό το δικαίωμα αμφισβήτησης της νομιμότητας της απόλυσής μου, ώστε ο ΟΑΕΔ και όχι εγώ να προσφύγει δικαστικά εναντίον του εργοδότη μου κι αν κερδίσει ο ΟΑΕΔ τη δίκη, αυτός να πάρει πίσω το επίδομα που μου έδωσε, υποχρεώνοντας τον εργοδότη μου να μου το καταβάλει, αλλά κι εγώ που θα έχει κριθεί ότι απολύθηκα άδικα, γιατί εκτός από το επίδομα του ΟΑΕΔ να μην πάρω και τη διαφορά ανάμεσα στο επίδομα ανεργίας και το μισθό μου, ή έστω ένα σημαντικό μέρος του; Το ΙΚΑ υποκαθιστά τον εργαζόμενο στη δίκη με τον εργοδότη, όταν καταγγείλει ο εργαζόμενος ανασφάλιστη ή υποδηλωμένη ασφάλιση, γιατί όχι και ο ΟΑΕΔ;

Γιατί όταν ο εργοδότης μου δεν με πληρώνει επειδή έχει οικονομικές δυσκολίες, να μην μπαίνει αυτόματα ο ΟΑΕΔ σε κίνηση δικαστικού αγώνα να εισπράξει τις καθυστερούμενες αποδοχές μου, αφότου ζητήσω να με επιδοτήσει και εν τέλει να κυνηγήσει την πτώχευση του εργοδότη μου, αν καταλήξουν εκεί τα πράγματα και ότι βγάλει να μου δώσει ένα μέρος και τα υπόλοιπα να πάνε σε κάποιο λογαριασμό έκτακτης οικονομικής ενίσχυσης, όσων βρεθούν στην ίδια θέση, αλλά δεν έχουν προϋποθέσεις επιδότησης [π.χ. ένσημα];

Αλλά και στην περίπτωση της αποζημίωσης, όταν οφείλεται αλλά δεν καταβλήθηκε, γιατί απλά θα πρέπει να αναλάβω το κόστος και τα ρίσκα του δικαστικού αγώνα για να την εισπράξω; Αν ο εργοδότης μου είναι φερέγγυος και δέχεται να μου καταβάλει μια μεγάλη αποζημίωση, όλα είναι καλά, ενώ αν δεν θέλει να μου την πληρώσει και π.χ. ισχυρίζεται ότι δήθεν προκάλεσα την απόλυση για να εισπράξω τη μεγάλη αυτή αποζημίωση, να τρέχω για 5-6 χρόνια στα δικαστήρια; Αν η πολιτεία του επιτρέπει του εργοδότη να κάνει μια αφερέγγυα ΙΚΕ και αφού κερδίσω τα δικαστήρια, ή και νωρίτερα, την αφήσει σε αδράνεια, δίχως έσοδα, πως καλύπτομαι; Με συντηρητική κατάσχεση μερικών μεταχειρισμένων γραφείων; Με συντηρητική κατάσχεση μελλοντικών απαιτήσεων, που θα έχουν όμως παροχετευτεί σε άλλο ΑΦΜ; Τι δυνατότητα ελέγχου αθέμιτων πρακτικών μου δίνει η πολιτεία;

Προφανώς φαίνεται λογικό να περιορίζεται η άσκηση των δικαιωμάτων του εργαζόμενου από την αφερεγγυότητα του εργοδότη του, στο καπιταλισμό ζούμε άλλωστε, πολλά βάζεις, πολλά … χάνεις! Το κράτος δίνει στο επιχειρηματία που χρεοκόπησε μία δεύτερη ευκαιρία, είναι λογικό, αλλά να μην το παρακάνουμε κι όλας!! Αν όποιος θέλει επιχειρεί, ρίχνει … ζαριές κι αν του βγούνε, παίρνει το κέρδος, αλλά αν όχι, τη ζημιά την παίρνουν όλοι οι άλλοι, αυτό δεν είναι καπιταλισμός, αλλά μπαρμπουτιέρα! Ο εργαζόμενος πήγε για δουλειά όχι για να ποντάρει…

Η κοινωνικοποίηση του δικαίου της απόλυσης και της αφερεγγυότητας του εργοδότη, μας έχει χτυπήσει την πόρτα προ πολλού, ας την ανοίξει κάποιος, τι περιμένουμε;;;