Όπως όλα στη χώρα μας, έτσι και το δίκαιο των νομικών
προσώπων [γενικά] είναι πολύ «φλου» και φυσικά βγαίνουν τέρατα, μερικές φορές
μάλιστα βγαίνουν και Φρανκενστάιν!
Θα έχετε παρατηρήσει τελευταία μία «μόδα» με διορισμένες διοικήσεις στα συνδικάτα,
όπου μάλιστα επιβραβεύτηκαν αυτοί που προκάλεσαν το απαράδεκτο αυτό φαινόμενο.
Έτσι στη ΓΣΕΕ μπήκε στην προσωρινή διοίκηση και το ΠΑΜΕ, που
εμπόδισε το συνέδριο της ΓΣΕΕ και μάλιστα δύο φορές, έγιναν μηνύσεις βέβαια,
αλλά ουσιαστικά το ΠΑΜΕ πέτυχε να κάνει μπάχαλο το συνέδριο της ΓΣΕΕ, η ΓΣΕΕ
απέκτησε δοτή διοίκηση με το ΠΑΜΕ μέσα, φυσικά ΕΓΣΣΕ δε μπορεί να γίνει, αλλά δεν φαίνεται αυτό να απασχολεί αυτούς
που θα έπρεπε να απασχολεί.
Ακόμη χειρότερα στην ομοσπονδία ιδιωτικών υπαλλήλων [ΟΙΥΕ]
το δικαστήριο δεν έμεινε μόνο στον ορισμό της κανονικής διοίκησης σε προσωρινή,
αλλά έβγαλε εκτός προσωρινής διοίκησης
τρία στελέχη του προεδρείου της εκλεγμένης διοίκησης, για τα οποία το ΠΑΜΕ
είχε εκτοξεύσει διάφορες κατηγορίες, που αρμόδια να τις αξιολογήσουν ήσαν μόνο
τα σωματεία μέλη της.
Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε στην ΕΡΤ, όπου στο σωματείο των
τεχνικών [ΠΑΣΥΜΗΤΕ] διορίστηκε προσωρινή διοίκηση, πριν λήξει η θητεία του αιρετού, με συνοπτικές διαδικασίες, που
έγιναν ερήμην της αιρετής διοίκησης, όπου στη δοτή διοίκηση περιλήφθηκαν μόνο
το 1/3 της αιρετής διοίκησης, ενώ τα 2/3 ουσιαστικά καθαιρέθηκαν με προσωρινή
διαταγή κι έτσι η μειοψηφία μετατράπηκε
ως δια μαγείας σε συντριπτική πλειοψηφία!
Πολιτικά η διαδικασία είναι εξαιρετικά επιλήψιμη. Παραβιάστηκε η αρχή της αυτονομίας του συνδικαλιστικού
κινήματος. Δικαστές έκριναν συνδικαλιστές! Παλιότερα το να είσαι μέλος δοτής
διοίκησης συνδικάτου σε κατέτασσε αυτόματα στο παρακράτος, ενώ σήμερα ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και φούρνος μην
καπνίσει.
Νομικά είναι αδιανόητο να μην έχει υποδειχθεί, προκριθεί και
νομοθετηθεί διαδικασία που να μην θίγει την αυτονομία των συνδικάτων. Η
προσωρινή διοίκηση σε μία βδομάδα το αργότερο θα έπρεπε να προκαλεί Γ.Σ. για
τον οριστική επικύρωση του διορισμού της,
αλλιώς θα έπρεπε αυτόματα να ακυρώνεται αμετάκλητα ο διορισμός της. Αν ένα
συνδικάτο δεν μπορεί να μαζέψει τόσα μέλη ώστε να έχει απαρτία μια κοινή συνέλευση, τότε το συνδικάτο έχει
ήδη απονεκρωθεί. Αν μια προσωρινή διοίκηση το μόνο στόχο που έχει είναι να
πάρει την καρέκλα και όχι να συμπεριλάβει
όσους χρειάζεται για να εγκριθεί από τα μέλη του σωματείου, δεν είναι μια καλή
επιλογή, ας εξεταστούν άλλες λύσεις.
Κάτι πρέπει να γίνει άμεσα, αλλιώς σε λίγο καιρό θα δούμε
σημεία και τέρατα με χρυσαυγίτικες προσωρινές διοικήσεις στα συνδικάτα, με
εργοδοτικά συνδικάτα με την άδεια του νόμου και τους συνδικαλιστές να
ανεβοκατεβαίνουν τις σκάλες των δικαστηρίων, των ανακριτών και των εισαγγελέων,
αντί να καταναλώνουν την ενέργειά τους σε πράξεις χρήσιμες για τα μέλη των
σωματείων τους.
Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Τα μέσα δεν είναι πολιτικά ουδέτερα!
ΥΓ Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι το νομικό κενό αφορά εν
τέλει όλα τα νομικά πρόσωπα, ακόμη και τις Α.Ε. που είναι εισηγμένες στο
χρηματιστήριο, ακόμη κι εκεί αντί των μελών, το λόγο έχουν μόνο τα δικαστήρια στην
επιλογή διοικήσεων.
