Πολλές περιπτώσεις παρουσιάζονται τελευταία, όπου μία επιχείρηση αλλάζει χέρια. Αν απλά μεταβιβάζονται οι μετοχές, αυτό δεν έχει καμία σημασία. Τι γίνεται όμως όταν μία επιχείρηση μεταβιβάζεται; Μπορούμε να διακρίνουμε δύο υποπεριπτώσεις:
Α) Ελεύθερη πώληση.
Β) Εκποίηση από σύνδικο, διαχειριστή ή εκκαθαριστή, πλειστηριασμό κλπ.
Το νομικό πλαίσιο δεν διαφέρει, εκτός από μία ουσιώδη "λεπτομέρεια":
Στη δεύτερη περίπτωση δεν εφαρμόζεται η προστασία των εργατικών δικαιωμάτων, εκτός ίσως μίας περίπτωσης, αυτής της εκποίησης από ειδικό διαχειριστή.
Έτσι όταν ο εργοδότης πωλήσει την επιχείρησή του, αν κινητά, ακίνητα, δικαιώματα κλπ. ή έστω έναν αυτόνομο τομέα [κλάδο, τμήμα κλπ] τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις του παλιού επιχειρηματία απέναντι στο προσωπικό, μεταβιβάζονται αυτούσια και αυτόματα.
Οι συμβάσεις εργασίας συνεχίζονται με τους ίδιους όρους, τα καθυστερούμενα επιβαρύνουν το νέο εργοδότη [ή και τον παλιό] και δεν επιτρέπεται απόλυση του προσωπικού λίγο πριν τη μεταβίβαση [ομαδικές απολύσεις].
Εντελώς αντίθετα στην αναγκαστική εκποίηση, ο αγοραστής δεν είναι υποχρεωμένος να κρατήσει το προσωπικό, που μένει έτσι στον αέρα και ότι χρωστάει ο παλιός εργοδότης μπορεί να διεκδικηθεί μόνο απ' αυτόν, μέσα από πτωχευτικές κλπ. χρονοβόρες διαδικασίες και αν περισσέψει τίποτα από αυτά που πάνε στις τράπεζες κλπ.
Το νομικό πλαίσιο έχει ένα τεράστιο κενό στην περίπτωση αυτή.
Πρακτικά ακόμη και αν διασωθεί η επιχείρηση μέσα από διαδικασίες αφερεγγυότητας, ο αγοραστής μπορεί να κινηθεί σαν να μην έχει καμία δέσμευση στο προσωπικό.
Π.χ. στην περίπτωση του ΔΟΛ ο Μαρινάκης πήρε όλο το ΔΟΛ εκτός από τα ακίνητα, αλλά δεν κράτησε το προσωπικό, που το απέλυσε ο ειδικός διαχειριστής χωρίς να δώσει αποζημιώσεις και έτσι ο Μαρινάκης, προσέλαβε όποιους ήθελε από τους παλιούς, αλλά με νέους όρους και δίχως να μετρήσει ο συνολικός χρόνος που οι εργαζόμενοι αυτοί δουλέψανε στο ΔΟΛ.
Αλλά ακόμη και σε περιπτώσεις απλής πώλησης και πάλι τα δικαστήρια δεν φαίνονται πρόθυμα να εφαρμόσουν το νόμο. Π.χ. στην περίπτωση όπου ο πατέρας μεταβίβασε στο γιό του όλη την επιχείρηση στο χώρο όπου είχε το κύριο κατάστημα, όπου δεν άφησε τίποτε απ' έξω, το δικαστήριο έκρινε ότι δεν υπήρξε διαδοχή του εργοδότη κι έτσι το προσωπικό που τη μία μέρα απολύθηκε από τον πατέρα και την άλλη προσλήφθηκε από το γιό, είδε τα δικαιώματά του να ... "κάνουν φτερά" αφού ο πατέρας ήταν στη λίστα Ράιχενμπακ και τον κυνηγούσε η εφορία, η οποία επίσης έμεινε μακρυά από την επιχείρηση του γιού. Μόνο οι τράπεζα που είχε υποθήκες, είχε να κάνει με το τεράστιας αξίας ακίνητο, που όμως έχουν περάσει χρόνια και παραμένει ιδιοκτησία του πατέρα, αλλά νοικιασμένο στο γιό με πολυετή ενοικίαση έναντι γελοίου ενοικίου, που υποτίθεται ότι δόθηκε προκαταβολικά.
Ουσιαστικά η μόνη περίπτωση που εφαρμόστηκε ο νόμος και δεν ζημιώθηκε προσωπικό, που διατήρησε κανονικά μισθούς και θέσεις εργασίας ήταν η περίπτωση μεταβίβασης του Μαρινόπουλου στο Σκλαβενίτη, όπου εκεί τράπεζες και προμηθευτές συμφώνησαν "κούρεμα" και όλα συνεχίστηκαν ομαλά.
Φυσικά το ευρωπαϊκό πλαίσιο που έχει μεταφερθεί και στην Ελλάδα, έπρεπε να είναι ο κανόνας και δεν έγινε για να εφαρμόζεται σαν εξαίρεση!
Οι εργαζόμενοι έχουν πολύ δρόμο μπροστά τους για να επιβάλουν την εφαρμογή του νόμου και ακόμη πιο πολύ δρόμο μέχρι να επιβάλουν ένα ξεκάθαρο και ασφαλές εργασιακό περιβάλλον δίχως ... παραθυράκια και φεγγίτες.
Α) Ελεύθερη πώληση.
Β) Εκποίηση από σύνδικο, διαχειριστή ή εκκαθαριστή, πλειστηριασμό κλπ.
Το νομικό πλαίσιο δεν διαφέρει, εκτός από μία ουσιώδη "λεπτομέρεια":
Στη δεύτερη περίπτωση δεν εφαρμόζεται η προστασία των εργατικών δικαιωμάτων, εκτός ίσως μίας περίπτωσης, αυτής της εκποίησης από ειδικό διαχειριστή.
Έτσι όταν ο εργοδότης πωλήσει την επιχείρησή του, αν κινητά, ακίνητα, δικαιώματα κλπ. ή έστω έναν αυτόνομο τομέα [κλάδο, τμήμα κλπ] τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις του παλιού επιχειρηματία απέναντι στο προσωπικό, μεταβιβάζονται αυτούσια και αυτόματα.
Οι συμβάσεις εργασίας συνεχίζονται με τους ίδιους όρους, τα καθυστερούμενα επιβαρύνουν το νέο εργοδότη [ή και τον παλιό] και δεν επιτρέπεται απόλυση του προσωπικού λίγο πριν τη μεταβίβαση [ομαδικές απολύσεις].
Εντελώς αντίθετα στην αναγκαστική εκποίηση, ο αγοραστής δεν είναι υποχρεωμένος να κρατήσει το προσωπικό, που μένει έτσι στον αέρα και ότι χρωστάει ο παλιός εργοδότης μπορεί να διεκδικηθεί μόνο απ' αυτόν, μέσα από πτωχευτικές κλπ. χρονοβόρες διαδικασίες και αν περισσέψει τίποτα από αυτά που πάνε στις τράπεζες κλπ.
Το νομικό πλαίσιο έχει ένα τεράστιο κενό στην περίπτωση αυτή.
Πρακτικά ακόμη και αν διασωθεί η επιχείρηση μέσα από διαδικασίες αφερεγγυότητας, ο αγοραστής μπορεί να κινηθεί σαν να μην έχει καμία δέσμευση στο προσωπικό.
Π.χ. στην περίπτωση του ΔΟΛ ο Μαρινάκης πήρε όλο το ΔΟΛ εκτός από τα ακίνητα, αλλά δεν κράτησε το προσωπικό, που το απέλυσε ο ειδικός διαχειριστής χωρίς να δώσει αποζημιώσεις και έτσι ο Μαρινάκης, προσέλαβε όποιους ήθελε από τους παλιούς, αλλά με νέους όρους και δίχως να μετρήσει ο συνολικός χρόνος που οι εργαζόμενοι αυτοί δουλέψανε στο ΔΟΛ.
Αλλά ακόμη και σε περιπτώσεις απλής πώλησης και πάλι τα δικαστήρια δεν φαίνονται πρόθυμα να εφαρμόσουν το νόμο. Π.χ. στην περίπτωση όπου ο πατέρας μεταβίβασε στο γιό του όλη την επιχείρηση στο χώρο όπου είχε το κύριο κατάστημα, όπου δεν άφησε τίποτε απ' έξω, το δικαστήριο έκρινε ότι δεν υπήρξε διαδοχή του εργοδότη κι έτσι το προσωπικό που τη μία μέρα απολύθηκε από τον πατέρα και την άλλη προσλήφθηκε από το γιό, είδε τα δικαιώματά του να ... "κάνουν φτερά" αφού ο πατέρας ήταν στη λίστα Ράιχενμπακ και τον κυνηγούσε η εφορία, η οποία επίσης έμεινε μακρυά από την επιχείρηση του γιού. Μόνο οι τράπεζα που είχε υποθήκες, είχε να κάνει με το τεράστιας αξίας ακίνητο, που όμως έχουν περάσει χρόνια και παραμένει ιδιοκτησία του πατέρα, αλλά νοικιασμένο στο γιό με πολυετή ενοικίαση έναντι γελοίου ενοικίου, που υποτίθεται ότι δόθηκε προκαταβολικά.
Ουσιαστικά η μόνη περίπτωση που εφαρμόστηκε ο νόμος και δεν ζημιώθηκε προσωπικό, που διατήρησε κανονικά μισθούς και θέσεις εργασίας ήταν η περίπτωση μεταβίβασης του Μαρινόπουλου στο Σκλαβενίτη, όπου εκεί τράπεζες και προμηθευτές συμφώνησαν "κούρεμα" και όλα συνεχίστηκαν ομαλά.
Φυσικά το ευρωπαϊκό πλαίσιο που έχει μεταφερθεί και στην Ελλάδα, έπρεπε να είναι ο κανόνας και δεν έγινε για να εφαρμόζεται σαν εξαίρεση!
Οι εργαζόμενοι έχουν πολύ δρόμο μπροστά τους για να επιβάλουν την εφαρμογή του νόμου και ακόμη πιο πολύ δρόμο μέχρι να επιβάλουν ένα ξεκάθαρο και ασφαλές εργασιακό περιβάλλον δίχως ... παραθυράκια και φεγγίτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου