Εργαζόμενοι σε εργολάβους

Μεγάλη διάσταση έχει πάρει το φαινόμενο των εργαζόμενων σε εργολάβους που έχουν αναλάβει κάθε είδους έργο. Παλιότερα αφορούσαν μόνο καθαρισμό και φύλαξη. Σήμερα το Δημόσιο, οι ΔΕΚΟ, οι τράπεζες και οι μεγάλες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, αναθέτουν σε εργολάβους όλο και περισσότερα από τα βασικά τους αντικείμενα.
Ειδικά σήμερα μετά τις εκλογές, εντείνονται οι φόβοι ότι οι φορείς αυτοί θα αλλάξουν εργολάβους για να πάρουν "υμέτερους" και οι εργαζόμενοι δεν θα πάρουν ούτε αποζημίωση απόλυσης.
Στις περιπτώσεις, όπου υπάρχουν συμβάσεις ορισμένου χρόνου, η σύμβαση εργασίας μπορεί να λυθεί είτε στη λήξη της ή όταν υπάρχει σπουδαίος λόγος και τέτοιος είναι η λήξη της ανάθεσης του έργου. Αν όμως υπάρχουν διαδοχικές συμβάσεις που δεν δικαιολογούνται από την ανάθεση [π.χ. γιατί αυτή έχει πολυετή διάρκεια] μπορεί μετά τρία χρόνια εργασίας και τρεις ή περισσότερες διαδοχικές συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου, να ζητήσει ο εργαζόμενος να θεωρηθεί αόριστης διάρκειας και άρα αποζημίωση απόλυσης.
Μπορεί όμως να θεωρηθεί αυτό σίγουρο;
Καθόλου!
Ο εργολάβος αναλαμβάνει το έργο για ορισμένο χρόνο και κανονικά η σύμβαση εργασίας διαρκεί όσο και το έργο. Καταχρηστικά ορίζονται βραχυχρόνιες περίοδοι 1-3 μήνες ενώ π.χ. η ανάθεση είναι ετήσια.
Αν υπάρχει σιωπηρή παράταση ανάθεσης του έργου, τότε δικαιολογείται η βραχυχρόνια σύμβαση εργασίας ή η βραχυχρόνια ανανέωσή της, αν όμως ο εργολάβος κάνει το λάθος να παρατείνει σιωπηρά τις συμβάσεις εργασίας, τότε αυτές γίνονται στην περίπτωση αυτή, αόριστου χρόνου.
Γενικά δεν αποκλείεται τα δικαστήρια να αξιολογήσουν τα στοιχεία κάθε συγκεκριμένης περίπτωσης θετικά για κάποιους εργαζόμενους και τότε οι εργολάβοι θα υποστούν τον απόλυτο αιφνιδιασμό, αφού θα καταδικαστούν ενδεχόμενα σε καταβολή μισθών υπερημερίας για μεγάλη χρονική περίοδο!
Σε ένα κράτος δικαίου, δεν πρέπει να αφήνονται στην τύχη τους τέτοιες νομικές αβεβαιότητες.
Από την άλλη πλευρά, δεν είναι λογικό ένας εργαζόμενος που έμαθε, κι έκανε καλά τη δουλειά του για κάμποσα χρόνια, να μην προτιμηθεί από το νέο εργολάβο, που θα διαδεχθεί τον παλιό, ή αν τυχόν προσληφθεί από το νέο εργολάβο να μην προσμετρηθεί ο συνολικός χρόνος απασχόλησής του στο ίδιο έργο. Νομικά μπορεί να θεωρηθεί διαδοχή στο πρόσωπο του εργοδότη, αλλά ούτε αυτό είναι βέβαιο. Δεν θα έπρεπε να είναι ξεκάθαρο και δεσμευτικό;
Τέλος οι αποδοχές των "εργολαβικών" δεν έχουν καμία σχέση με τους συναδέλφους τους που δουλεύουν δίπλα τους, αλλά προσλήφθηκαν στο δημόσιο ή ιδιωτικό φορέα, που κράτησε ένα κομμάτι του έργου να το εκτελεί δίχως τη μεσολάβηση εργολάβου. Έτσι όμως αναπαράγονται αντισυνταγματικές ανισότητες [ίση αμοιβή για ίση εργασία], ενώ οι ΣΣΕ [κλαδικές  κι επιχειρησιακές] δεν περιλαμβάνουν τους εργολαβικούς σε κανένα σκέλος τους.
Κανονικά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να είχε παρέμβει στον τομέα αυτό, αλλά εκτός της συνευθύνης αναθέτοντα κι εργολάβου, που καλύπτει μόνο την αφερεγγυότητα του εργολάβου, δεν υπήρξε κάποια παρέμβαση.
Δεν πειράζει, ποτέ δεν είναι αργά να ανοίξει το θέμα. Η νέα κυβέρνηση μπορεί να μην έχει τη διάθεση, αλλά το μέγιστο τμήμα της αντιπολίτευσης, βρίσκεται στ' αριστερά της και ήρθε η ώρα να ξεκινήσει το ζήτημα, αφού τρόϊκες και κουαρτέτα, επιβλέπουν απλά όσα συμφωνήθηκαν με τα τρία μνημόνια και δεν μπορούν να αποκλείσουν την εφαρμογή "καλών πρακτικών" από τας ευρώπας...